Velhasıl

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ne çok ister insan bir bulut ardına gizlemeyi.

Ne çok ister insan yağmurla ağlamayı.

Ne çok ister insan güneşle tüm dünyaya sorgusuz sualsiz gülümsemeyi .

Günümüzde herkes herkesten fütursuzca hesap sormakta.

Ne sen, sen olabildin, ne de ben, ben olabildim, nitekim bize biçilen roller ya küçük geldi ya da büyük.

 Bu pelerin o omuzlara ya çakma durdu ya da yakışmadı.

Herkesin kahramanı olmak zormuş meğer

İnsan önce kendinin kahramanı olmalı.

Ne çok şey sığdırdık zihnimizde kurduğumuz Kahraman kelimesine

 Nedir beklentilerimiz?

Ya herkes herkesin kahramanı oldu

Ya da sadece kendisinin kahramanı olmayı başardı insan

Güneş ne güzel doğuyor, bu dünyanın en güzel Kahramanı da o. İnsanlara umut veriyor.

Ya sen kime umut vermeyi başardın?

Peki sizin beklentileriniz de kahramanlar, aydınlık yarınlar mı?

Karanlık anlar mı, vaad ediyor?

Ne ilginç bir devirde yaşıyoruz, her şeyin çabucak değişmesine sesimiz çıkmıyor, nedense..?

Oysa çok önceden bu kadar kolay değildi değişmek ve değişim.

Değişim isteyene anarşist etiketi takan da vardı

Cahil damgası vuran da.

Velhasıl üstadım, sen sen ol, dünyalıyım demesen de olur.

Dünyadan bir süre geçtik desen de olur…!

Her daim bir umut vardır