Edebiyat

Başlangıç – BitişBAŞLANGIÇ-BİTİŞ Bir akşam üstü güneş batmış ay en tepede beklerken Bir ses yükselir içimden Bir çift gözden iki damla yaş süzülürken Bir ses duyulur, ta en derinden Oysa; ben Seni güzel olduğun için sevmedim ki Sen, seni sevdiğim için güzeldin, Başlangıçta ne kadar güzeldi halbuki, neden bitti dersin bazen, Oysa Her başlayan...

Yanlızlığın Sokak AralarıCanımın boşluğundan bırakıyorum kendimi.. kendimi.. Canımın boşluğundan.. İnsanın kendinden kaçıp yine kendine varması ne garip.. Oysa insan insana şifaydı, sığınaktı, soluktu, Yusuf’un kuyusunda bir medetti İbrahim’in ateşinde bir suydu karınca ağzında olan.. Sevdiğim. Sevgilim. Gülüşene hüznünü asanım....

TecrübeTECRÜBE Tecrübelerden ders almak! Çok sevdiğim bir cümle. Hele ki belli bir yaşa geldikten sonra, keşke’leri daha az kullanmak için ne kadar özel bir cümle olduğunu yaşayanlar bilir yaşamayanlar içinse hâlâ “kendim yaşayarak göreceğim, öğreneceğim…” inadı devam edebilir. Her tecrübe bir yaşanmışlık...

Velhasıl. . . . . . . . . . . . Ne çok ister insan bir bulut ardına gizlemeyi. Ne çok ister insan yağmurla ağlamayı. Ne çok ister insan güneşle tüm dünyaya sorgusuz sualsiz gülümsemeyi . Günümüzde herkes herkesten fütursuzca hesap sormakta. Ne sen, sen olabildin, ne de ben, ben olabildim, nitekim bize biçilen roller ya küçük geldi ya...