ARTIK
Dokunmuyor artık, yalan mı dedikleri, değil mi?
Ağır gelmiyor artık kimsenin derdi
Duymuyorum artık samimiyetsiz sözleri
Okumuyorum artık havadan su’dan iddiaları
Ortalık kafası başka yerde kendileri başka yerde olanlar ile dolu
Herkes şehir derken, köye koşar gibi
Kimi güven diye çığlık atıyor, ama güvensizlik biçiyor
Hayalleri olmuş yalan, hedefi ise büyük adam olmak
Karanlıktan kaçanlara, aydınlık kapkara gelmiş
Ayakları belirsiz yere doğru koşarken
Zihinleri bir an’a takılı kalmış
Sonralar hep insanlık dolu
Az önceler ön yargı…
Tuhaf zamanlar azizim
Kafası bir yerde takılı kalmış gibi
Kovalanıyoruz sanki oradan oraya
Çabuk çabuk tüketmemiz gerek olayları
Ama ön yargı da katmamız gerek içine
Öyle daha mı leziz oluyor bilmem?
Yapana sormak gerek.
Aynada artık gözlerimize bakamaz olduk
Zihnimiz kalabalık düğün gibi bir o kadar sahipsiz
Koşuyor durmadan ama yetmiyor her şeye
Geç kalıyor bir şeylere
En ufak bir olayı abartır olduk
Artık tutamıyor bizi kimse
Her şeye karışma hakkını kendimizde buluyoruz hep.
Kim verdi ki bu hakkı?
Koşmayı bırak, biz uçarak artık keşfediyoruz her şeyi
Ne geçilmeyen bir köprü var artık ne de keşfedilmemiş konu.
Biraz dursak, soluklansak, kapının ardındaki kendimizi bulsak
Herkes nihayetinde kendisi olsa…!
İnsan olsak!!!
Her daim bir umut vardır
Aylin Özgür
